Vandaag was ik op pad samen met Marcel Lindic voor De Zelfkrant (9-5). Ik keek er naar uit om kennis te maken, want ik ken het project al lang maar heb er nooit iemand gesproken. Het hele gebied rondom de hoogstraatgemeenschap en het emmaus is een mooie plek in eindhoven waar veel mensen met elkaar de wereld een beetje beter proberen te maken voor elkaar.
Het was wat hectisch, de afspraak werd in de ochtend afgezegd, maar later op de dag toch weer hersteld. Na een telefoontje in de auto gesprongen en om 4 uur liep ik binnen bij het Emmaus aan de genneperweg. “mevrouw, mevrouw… we gaan sluiten hoor….” was meteen het eerste dat iemand mij kwam vertellen. Terwijl ik uitlegde wat ik kwam doen zag ik Marcel al en hij en de man van het Emmaus keken mij een beetje verontschuldigend aan. Ehm… sorry….  we hebben niet beseft dat het om 4 uur al sluit, de klanten gaan weg, dat is dan eigenlijk niet leuk voor de foto’s.
(tekst gaat verder onder de foto’s)

Hmmm, snel denken en doen dus. Ik ga kijken wat ik er van kan maken en als het niet goed genoeg is kom ik zaterdag terug. Meteen mijn camera uit de tas getrokken om snel foto’s te maken van de mevrouw die de kassa op aan eht maken is en de bon afslaat. Zo dat is in elk geval 1 relevant beeld… Geen tijd om mijn diffuser op de flits te zetten, instellen moest ook snel snel, en terwijl ik weer in gesprek raak met de voorzitter zie ik een andere medewerker met grote hoed spullen opruimen. Zonder enig woord duik ik uit het gesprek weg naar omlaag om deze “actie” van de man met hoed vast te leggen. Daar had ik beeld 2 te pakken. De voorzitter was blij met mijn energie en enthousiasme en zei herhaaldelijk dat hij het fijn vond als mensen in oplossingen dachten. Ik had niet eens tijd om te denken, want ik moest reageren op alles dat bewoog en kleur had. Wat nu? Schrijver en voorzitter keken mij wederom vragend aan. Het interview bleek al eerder afgerond te zijn, dus ging het echt om het maken van beeld. Okay, wat nu…. Ehm… wie bent u eigenlijk, wat doet u hier…. ah, de voorzitter, nou leidt u ons maar rond en vertel maar, dan ren ik rond je heen en maak foto’s. Binnen een half uurtje zaten Marcel en ik aan een ijsje, het was een hete dag en na die uitbarsting van energie was ik wel toe aan wat koels en even zitten.
Uiteindelijk heb ik in die korte tijd de situatie aangezwengeld, en actie op gang gekregen,  zonder de boel te ensceneren of mensen te vertellen wat ze moeten doen. Poseren voor een portret laat ik in dit soort gevallen ook achterwege. De meeste mensen zijn dat niet gewend, voelen zich onzeker en het verbreekt dan voor mij de sfeer en hun eigenheid die ik probeer te vinden in mijn beeld. Echte situaties, van echte mensen maar zo in beeld gebracht alsof het een scene is, een stripplaatje. Beeld van de klare lijn. Licht, duidelijk, alles zichtbaar.